Wie het eerst komt …

Steeds vaker zie je ze. De beelden en berichten over werkgevers die hun organisatiedeuren zó wagenwijd openzetten, dat alles en iedereen er spontaan door naar binnen kan waaien. Voor een informatief kennismakings-kopje-koffie, maar ook om er gelijk de handen maar eens uit de mouwen te gaan steken. Dat je als eerste ‘naar binnen bent gewaaid’ is soms kwalificatie genoeg om aan de slag te mogen. We zien wel wat ervan komt. Inclusiviteit is de vlag waarmee dan wordt gezwaaid, terwijl personeelstekort en uit de hand gelopen werkdruk er de onderstroom voor vormen.

Begrijp me niet verkeerd. Een kritische blik op de soms doorgeslagen functie-eisen die worden gesteld, daar ben ik helemaal voor. En het principe van een deur die voor íédereen openstaat die iets denkt te kunnen (leren) in een bepaald vak; mij heb je. Maar zóver gaan dat er vrijwel geen drempel meer is en er geen meetlat meer lijkt te bestaan, daar geloof ik niet in. Weliswaar wil ieder van ons gezien worden, maar vervolgens willen we toch vooral op het netvlies komen met onze unieke kwaliteiten.

En wijzelf op onze beurt, zijn dan weer op zoek naar órganisaties met unieke kwaliteiten. We willen ons niet zómaar bij iets aansluiten; we willen bij iets bijzonders horen.

Robert B. Cialdini, Amerikaanse emeritus-hoogleraar psychologie en marketing, heeft het in dit kader over het schaarste-principe. Mensen hechten meer waarde aan zaken die moeilijker verkrijgbaar zijn. Gratis, gemakkelijk en overvloedig maakt iets simpelweg minder waardevol. Als een organisatie zichzelf en het werk dat daar beschikbaar is, op een té open manier gaat presenteren, dan verliest het dus aan kracht. Zowel voor de potentiële talenten die men wil laten binnenstromen. Maar óók voor de zittende medewerkers! Als het beeld ontstaat dat iedereen maar zomaar naar binnen mag, groeit het gevoel dat het dan niet erg veel meer voorstelt.

Met zo’n wijd open voordeur schiet de achterdeur pardoes van het slot. Dan hebben we het nog niet eens over de extra werkdruk die een té vrijblijvende wervingsaanpak veroorzaakt. Het ontmoeten, inwerken en wellicht alweer snel afscheid nemen van steeds weer nieuwe geïnteresseerden, kan niet anders dan een wissel trekken op de toch al vermoeide medewerkers. Dan maar niks veranderen? Zeker wel! Laat je vooral zien als een open, mensgerichte werkgever, maar mét een scherp beeld van het ‘vak’ waar je de juiste mensen voor zoekt. Ga in gesprek met ieder die dit vak kan uitoefenen of het graag wil leren. En houd dan oog voor die bijzonderheden en kwaliteiten, die iemand daar nou juist zo geschikt voor maken.

Als ‘open hiring’ ons heeft geleerd dat iemand uit de kinderopvang goed werk kan doen bij de klantenservice van Sociale Zaken, dan is dat mooi. Ook het besef dat iemand niet gemakkelijk op standaard vacatureteksten afkomt, maar wel gevoelig kan zijn voor zo’n kennismakings-koffie, is dikke winst. Maar juist daarna volgt het moment om iemand zich bijzonder te laten voelen. En dan niet alleen omdat ie toevallig als eerste is komen binnenwaaien…